In Durgerdam zijn de meeste woningen gebouwd op een fundering op staal (zonder palen). Normaal gesproken hoort dit soort fundering thuis op zandgrond. In Durgerdam bestaat de ondergrond uit (slappe) klei- en veengrond. Het kan dan zijn dat de woning door de jaren heen steeds meer verzakt, omdat de grond onder de woning ook verzakt. Dit soort zakkingen worden ook wel autonome zakkingen genoemd: deze autonome zakkingen kunnen leiden tot autonome vervormingen aan de woningen die ontstaan zónder dat er bepaald (menselijk) handelen aan vooraf gaat. We zien op basis van eerdere metingen dat de autonome zakking van sommige huizen fors is.

Naast deze autonome vervormingen kunnen (extra) vervormingen ontstaan (relatieve vervormingen) als gevolg van de werkzaamheden. Een voorbeeld daarvan is werk aan de dijk: een dijkversterking is ingrijpend en kan effect hebben op bebouwing op en langs de dijk. Omdat we de kans op overlast en schade zoveel mogelijk willen beperken is het nodig om goed naar de vervormingen te kijken.

Eerder is een werkgroep opgericht rondom het thema zakkingen. Daar is een concept-plan van aanpak uit voortgekomen. Inmiddels is dit alles doorontwikkeld en verwerkt in het plan van aanpak Toekomstbestendig Durgerdam en de werkgroep als zodanig (nu) niet meer actief.